Canada
USA
Japan
42/36
İki Harkonnen kız kardeşi, insanlığın geleceğini tehdit eden güçlerle savaşır ve Bene Gesserit olarak bilinecek efsanevi bir tarikat kurar. İster yıldızları keşfetsinler, ister distopyalardan kaçsınlar, ister dünyayı daha iyi bir yer haline getirsinler, bu kadınlar birer bilimkurgudur. her şey hakkında… Bu dizi, Brian Herbert ve Kevin J. Anderson tarafından yaratılan Büyük Dune Okulu üçlemesinden materyaller kullanır. Orijinal Dune önsözü, Rossak’ın kız kardeşinin Bene Gesserit’e nasıl evrildiğinin hikayesini anlatır. Valya Harkonnen’in seslendirme kullandığı olay, «Dune Mentatları» adlı birinden alınmıştır. Kız kardeşlerin, Mentatların, Navigatörlerin ve Suk Doktorlarının evrimi üç kitapta da iç içe geçer. AniMat’in Çılgın Karikatür Oyuncu Kadrosu: Yeni Normal (2020) referans alınmıştır. HBO Max’in Frank Herbert’in evrenindeki yeni girişimi olan Dune Prophecy’nin ilk bölümü ne yazık ki kasvetli ve ilhamsız hissettiriyor. Bölüm, iddialı kaynak materyaline rağmen, Dune’u bu kadar sevilen kılan çekiciliği ve derinliği yakalamakta zorlanıyor. En göze çarpan sorun ise düzenleme. Tempo inanılmaz derecede düşük, sahneler aceleye getirilmiş gibi hissettiriyor ve gerilim veya atmosfer oluşturmak için çok az nefes alma alanı var. Tek bir saate çok fazla hikaye sığdırma çabasıyla bölüm, anlatı akışını ve etkileşimi feda ederek durmaksızın diyalogların kaotik bir bombardımanına dönüşüyor. Önemli hissettirmesi gereken anlar aceleye getirilmiş sıçramalarla harekete geçiriliyor ve duygusal veya tematik rezonansa çok az yer bırakıyor. Görsel olarak, Dune Prophecy son Dune uyarlamalarında görülen sıkıcı, endüstriyel estetiğin devam etmesinden muzdarip. Set ve kostüm tasarımları steril ve monoton hissettiriyor, Herbert’in evreninin karmaşık, yaşanmış hissini yaratmada başarısız oluyor. Bu görsel ve atmosferik çeşitlilik eksikliği, Dune’un talep ettiği hayret ve uzaylı ihtişam hissini azaltıyor. Belki de en hayal kırıklığı yaratan yön, etkili bir dünya inşasının eksikliğidir. Bölüm, olay örgüsünü oluşturmak için açıklayıcı diyaloglara büyük önem verirken, dünyanın kendisini ihmal ediyor. Dune’u tanımlayan karmaşık politik ve kültürel dinamikler sığ hissettiriyor ve atmosferik «titreşimlerin» eksikliği ortamı boş ve ilgisiz hissettiriyor. Sonuç olarak, Dune Prophecy açıklama ve daldırma arasında bir denge kurmakta zorlanıyor ve bu da bölümü ilgi çekici bir dizi tanıtımından çok aceleye getirilmiş bir özet gibi hissettiriyor. Tempo, düzenleme ve dünya inşasında önemli ayarlamalar yapılmadan, Dune’u bu kadar zengin ve kalıcı bir hikaye yapan özü kaybetme riskiyle karşı karşıya.
